Nu hebben ze het wel steeds over Jezus, maar Bert Brussen heeft het ook niet gemakkelijk gehad hoor! Dit geniale internetfenomeen heeft een jeugd gehad die bepalend is geweest voor de rest van zijn productieve leven. Maakt Bert geen geheim van, schrijft Bert ook graag over. Bert is door een hel gegaan mensen, daar op de christelijke Julianaschool en het christelijke Mavo Vossevelde te Bennekom.Vertel eens Bert, welke verschrikkingen heb je destijds moeten doorstaan? Werden je klasgenootjes met gruwelijke verminkingen in het mortuarium teruggevonden? Werd je door het regime gearresteerd en naar het detentiecentrum gebracht? Werden je boventanden er door de veiligheidspolitie uitgeslagen? Werd je vriendje met kogels doorzeefd en met gebroken botten langs de weg naar Ede teruggevonden? Kom er maar in Bert:
“...Zo’n rundlederen boekentas was verplicht, want anders raakten je boeken beschadigd. We hadden een keer een meisje en die was toen te alternatief en die had dan zo’n korte broek aan, en die werd dan door de directeur naar binnen geroepen en die zei: Dat mag je hier niet dragen op school. Zo erg was het. Want het was wel, ja het was gewoon diep in de jaren negentig.”
Wow, heavy shit, maar werd je dan ook door opstandelingen als kindsoldaat ingezet? Werd je door hen uit de veilige armen van je ouders gerukt en gevangen gehouden in eindeloos oorlogsgeweld? Werd je als kind al opgeleid tot een gewetenloze moordmachine? Moest je in deze absurdistische hel ook leeftijdsgenootjes vermoorden? Zeg het maar Bert:
“...Als je dan ging gymmen dan kon het hele schoolplein dan meekijken als je aan het gymmen was. Dat was natuurlijk de hel. Zeker voor mij, want ik werd natuurlijk als laatste gekozen. En als ik een koprol moest doen dan ging dat natuurlijk allemaal scheef enzo. Maar dat was dan gewoon, dan moest je gymmen en terwijl anderen hadden dan pauze en die konden dan gewoon zo voor de ramen die konden je dan aanstaren... Ik denk dat gym is denk ik wel mijn allergrootste trauma.”
Indrukwekkend en intrigerend, maar had je ook te lijden onder het voedseltekort na de aanhoudende droogte en de vernielingen door rebellen? Ben je ook acuut zwaar ondervoed geweest? Was je voor voedsel en water ook afhankelijk van de hulporganisaties? Zag je in deze hopeloze situatie je leeftijdsgenootjes sterven van de dorst? Vertel maar Bert:
“...Extra schrijnend was het bestaan van een Openbare Basisschool de Prinsenakker, die aan de overkant van de straat stond. Deze school was niet omheind, had slecht een laag hekje voor de sier en de kinderen aldaar deden wel leuke dingen. Wij, slachtoffers van het jaren vijftig reforegime, konden niets anders doen dan watertandend toekijken hoe normale kinderen wel van hun vrijheid mochten genieten.”
Niet te geloven, maar moest je als minderjarig kind dan ook tot ’s avonds laat in de fabriek werken? Moest je voor een hongerloontje je lichaam voor eens en voor altijd beschadigen? Werd je na een onopzettelijke fout tot bloedens toe afgeranseld? Heb je in de fabriek ook letsel opgelopen dat onbehandeld bleef omdat je ouders het niet konden betalen? Gooi het er maar uit Bert:
“...Ik zat nog in de tijd met schriftjes en staartdelingen. En die staartdelingen die moest je dan zoveel mogelijk inelkaar schrijven, want dat scheelde papier. Alles was: bezuinigen, bezuinigen, bezuinigen, bezuinigen! Dat is het enige wat ik hier geleerd heb! Het enige wat ik hier geleerd heb! Fucking fascists!”
Heftig man, maar dan ben je zeker ook door de bezetters gearresteerd geweest en afgevoerd naar een doorvoerkamp? Ben je het slachtoffer geweest van een niets ontziend regime? Behoorde je tot een minderheid die door alles en iedereen in de steek werd gelaten? Werd je van je ouders gescheiden en onder erbarmelijke omstandigheden gevangen gehouden? Hoe heb jij dat beleefd Bert?:
“...Het lugubere van die hele Julianaschool was dat het letterlijk als concentratiekamp gebouwd was. Het volledige perceel waar de school op stond was omheind met twee meter hoog Heras-hekwerk, afgetopt met drie rollen prikkeldraad (ik lieg het niet). Dit prikkeldraad was opgespannen over gebogen staanders die naar binnen stonden gericht, zodat het vooral moeilijker was om vanaf het schoolplein naar buiten te klimmen dan andersom.”
Ja, ik begrijp het nu beter, veel beter. Bert Brussen is helemaal geen vertroetelde westerse kleuter, geen omhooggevallen narcistisch corpspikkie. Bert Brussen is gewoon: de grote lijder.
